Ик пӧръеҥ унала каен. Вӱльыжым вӱраҥлаш верым муын огылат, озан терышкыже кылден, а шкеже малаш возын. Йӱдым вӱльыжӧ чомам ыштен. Эрдене оза чомам ужын куанен, тудын терже чомам ыштен манын моктанаш тӱҥалын. Уна тудын вӱльыжӧ тӱж лийын, садлан чома тудын манын. Оза ден уна ӱчашаш пижыныт. Кӧ чын улмым судья деч йодаш шонен пыштеныт. Но тудыжо мӧҥгыштыжӧ лийын огыл. Ватыжлан мо лийме нерген каласкаленыт. Тудыжо каласен: «Вучалташда логалеш. Тудо тар пасуж гыч теҥызысе кол-влакым поктен лукташ каен». «Мом ойлыштат, ӱдырамаш!? – иканаште кычкырал колтеныт пӧръеҥ-влак. – Кол-влак теҥыз гыч лектын кертыт мо?» «Тиде тыгаяк чын, кузе тыйын терет чомам ыштен, садлан чомам унатлан пу», – каласен ӱдырамаш. Тыгак ышташ пернен.
Судьян пӧртылмекше, тудлан йолташыже-влак ватыжын ӱчашыше-влакым сӧрасен кертмыж нерген каласкаленыт, но тыге ыштымыж дене марийжын чапшым волтен, вет пӧръеҥ сомылыш нержым шӱшкеш маныныт. Сырыше судья ватыжым поктен колташ шонен пыштен, но эн шерге арверым пеленет налын кертат манын.
Ӱдырамаш лектын кайымыж деч ончыч уло яллан пайремым ыштен. Уна-влакын кайымекышт, судья чот мален колтен. А ватыже ӱшкыж-влакым терыш кычкаш, тушко малыше марийжым пышташ кӱштен да ача-аваж деке кудалын. Помыжалтмекше, судья ватыжын ача-аваж деке логалмылан ӧрын. «Тый мылам мо эн шерге, тудым налаш кӱштенат. Мыланем тый гына кӱлат, садлан пӧртет гыч тетла нимом налын омыл», – манын пелашыже. Судья шоналтен да манын: «Йолташем-влакым арам колыштынам, нунылан кӧра ушан-шотан пелашем изиш гына йомдарен омыл».