Кочам изирак ялыште шкетын илен. Школышто тунеммем годым кажне кеҥежым тудын дене иленам. Кочамын ош тӱня гыч кайымекше, сурт йӧршеш пустаҥын. Акам дене коктын идалыклан ик гана кеҥежым ялыш кудалыштына ыле, кудывечыште да пакчаште кушкын шогалше шудым соленна, шӱгарлаш миен толынна. Пытартыш ийлаште ялыште лияш ыш логал.
Кодшо кеҥежым омым ужынам. Кочамын ялже. Ял шеҥгелне самырык чодыра гӱжла, ончыч тушто олык ыле, кӱтӱм кӱтеныт. Ты чодыраште мужыр куэ кушкеш, воктеныже кочам шога. Мый тудын дек лишемам. «Чодыраже уке ыльыс, тыште олык лийын огыл мо?» – йодам. «Кунамсек толын отыл, теве чодыра кушкын шогалын. Тыйым вучем, – вашешта кочам да пӧртышкыжӧ ӱжын пурта. – Тушто ик арверым пеленет налшаш улат, тудым мӧҥгет наҥгай да арале». «Мом налаш?» – йодам кочам деч. «Пӧртыш пурен шогалатат, вигак ужат», – вашештыш тудо.
Тылеч вара каныш кечылан акам дене ялыш кудална. Йоча годсек моткоч палыме верыш миен шумекем, пеш ӧрынам: ял шеҥгелне олык уке, тудын олмышто, чынжымак, самырык чодыра кушкын шогалын. Ошкылам, ваштарешем – мужыр куэ. «Салам, кочай. Тый декет толынам», – шке семынем пелештышым да пӧрт дек ошкыльым. Кочам пуйто эре воктенемак.
Пӧртыш пурен шогальым гын, ялт ӧрым: тушто пуйто тӱтан каен, шкаф гыч вургемым луктын кышкыме, кӱмыж-совла кӱварыште пӧрдалеш, туштак – портышкем. Ом умыло: кочам нигунам поян илен огыл, пӧртыштыжӧ мом кычалыныт. «Эн ончыч шинчатлат мо перныш? Пеленет мом налшаш улат? Портышкемым огыл чай?» – акам йодеш. «Уке, – манам. – Пурен шогалмекем, юмоҥам вигак шекланышым. Чыла сӱмыреныт, а юмоҥам тӱкен огытыл».
Тунам мӧҥгышкем кок юмоҥам конденам. Тудо иктыланат огеш кӱл улмаш, мыланем гын нимо деч шерге. Икмыняр кече гыч адак кочам кончен. «Ынде лыпланен кертам», – манын тудо.
Елена.
Волжск ола.