Шуко гана таум ыштен возаш чонем йодын, но эре ӧрмалгенам. Шоненам: «Мыйын илышем моло еҥын деч мо дене ойыртемалтеш? Тыглай айдеме улам, нимо дене моктанаш. Кугу лектышыш шуам але иктаж подвигым ыштем гын, тунам ойлаш лиеш ыле».
2000-ше ийлаште чылалан илаш йӧсӧ лийын. Мыят моло семынак пашам ыштенам, йочам онченам. Кузе умбакыже илаш тӱҥалам манын, кажне кечын ойгыренам. Адакшым тазалыкемат начарештын, корштымым чытен кертме алем вичкыжемын.
Кече почеш кече эртен, а мыйын илышем пычкемыш тамыкыш савырнен… Изи ӱдыремын воктене модын куржталмыжат куандарен огыл, ала-могай ик татыште чытышем йӧршын кӱрылтӧ. Кидышкем кандырам нальымат, сита, омак керт тетла, иканаште чыла йӧсем пыта манын, пытартыш гана ӱстелыш савырнен ончальым. А тушто – осыгечын налме Станислав Шакировын муро дискше. Мый тудым эсогыл почын ончалын омыл. Пытартыш гана мурым колыштшаш манын, дисководыш шындышым.
Муро йоҥга. Икте почеш – весе. «Кушто тый улат гын, шошо кайыкем? Тыйым шӱмыштемже кызытат ашнем… Куанаш гын, уло йӱкын, ойгыраш шинчавӱд ден. Йӧраташ гын, шӱмым шелын…» Шортым, воштыльым, адакат шортым… Эше ик гана тӱҥалтыш гыч колыштым. Чонем, пуйто изи кайык, чоҥешташ тунемеш: я кӱшкӧ кӱза, я ӱлыкӧ вола, я ӧрдыжыш тайна. А вара, шошо кечылан куанен, шулдыржым почкалтен шаралтыш. Кидыштем кандырам ужмеке, кудалтен колтышым…
Шуко жап эртен, илышыштем сайжат, осалжат ятырак лийыныт, шӱм пелашым вашлийынам, паша верем веле огыл, илыме веремат вашталтенам, ӱдыремат кушкын шуын, тунем лектын, пашам ышта. Мый шуко элыште лийынам, тӱрлӧ калыкым ужынам, сай ма, осал ма, илыш корнем умбакыже шуйна.
«Мый улам тылат кӧра». Тау, Станислав Алексеевич, мыйын илышем арален кодымылан.
ВИРИНЕЯ.