Авам дене кок пӧлеман пачерыште илена. Тудо медшӱжарлан пашам ышта, чӱчкыдын йӱд сменыш коштеш, садлан мыланем шкетын шогаш тунемалтын.
Лӱдам манаш ок лий, но шкет улмем годым пачерыштына ала-кӧ улмым пуйто эре шижам. Пычкемыш коридорышто йол йӱк шокта, я кухньышто ала-мо камвочмо пылышлан солна, я воктене ӱмыл коймо гай чучеш. Южгунам йӱдым помыжалтам да ала-кӧ воктенем шога манын шонем. Ала тиде чынат огыл, ала шкемым шке лӱдыктем?
Но икана тыгай томаша лийын каен. Тунам мӧҥгӧ пелйӱд деч вара толын пурышым. Кугарня ыле, йолташ ӱдырем-влак дене кафеш миенна. Пачерыш пурен шогальымат, зал гыч «Кас кочкышым холодильникыш шынденам, шотым муат» манме шоктыш. Курткем кудаш сакышым, кидем мушкым да кухньыш тулым чӱктышым. «Авамын таче йӱд сменыжыс!» – вуйышкем толын пурыш. Залыш омсам почын ончальым – тушто иктат уке. Тунам чынжымак лӱдым. Малыме пӧлемыш, ванныйыш ончальым – иктат уке. Лӱдмем дене кочмемат шумым чарныш, вашкерак одеял йымак пурен возым да мален колташ тыршышым. Эрдене авамын паша гыч толмо йӱкешыже помыжалтым.
Тунам кӧ але мо авамын йӱкшӧ дене пелештен, кызытат ом пале.
Екатерина.
Волжск.