Еш у пӧртыш илаш куснен. Эрдене помыжалтмеке, вате окнашке ончалын да пошкудыжым ужын. Тудо мушмо вургемым кандыраш сакален. «Ончал, пошкудынан вургемже могай лавыран», – ойла вате марийжылан. Но пӧръеҥ газетым лудын, садлан ончалынат огыл. «Очыни, шовынжо уда але ӱдырамаш мушкын ок мошто. Туныкташ уто ок лий ыле», – умбакыже ойла ӱдырамаш. Тыге кажне гана лавыран вургемым сакалымыжым ужмеке ӧрын.
Ик мотор кечын, окнашке ончалмеке, вате кычкырал колтен: «О! Таче вургемже яндар! Мушкаш тунем шуын, витне». «Пашаже тушто огыл. Мый таче ондакрак кынельым да окнам мушкым», – вашешта марийже.
Илышыштат тыгак. Весе-влакым шылталыме деч ончыч ондак шкенан чонна могай улмо нерген шоналтыман.